Mysterium

Blijf ik mijn eigen raadsel

 

De hemel vouwt zijn sterren 

naar de wijzers van de tijd

in blauw gesluierd licht 

trekt grauwheid er haar nevels op

-en draagt de lucht de aarde

 

Mijn leven start na middernacht

die queeste naar dat dieper zelf 

Zo innig wil ik hechten, de wonden 

aan het zere lijf, als exit uit ellende :

 

Ik ben als weltschmerz 

die het duister haar façade geeft

die achter verdroten ogen woekert    

die troost zoekt in schone kunsten 

onophoudelijk, rusteloos

 

Ik ben de stem die mij tot stilte maant

de kans waarin de tijd verstrijkt

waarin ik werkelijkheid van waan

niet meer te onderscheiden vind

 

Ik ben als menig dissonant 

als zuurgraad in een zoet gebaar

die smaak geeft aan wat niet geneest

voor hen die dit herkennen

 

En als mijn leven over gaat

mijn blik niet langer spreken zal

de ziel mij niet meer samenraapt 

maar zwijgt in alle talen 

 

blijf ik mijn eigen raadsel…